Nadia Bouferkas, Sidonie Hadoux
Fransa France, 2021, 53'

Fransızca; Türkçe ve İngilizce altyazılı
French with Turkish and English subtitles

20. yüzyılın ortalarına kadar tekstil endüstrisinin dünya başkenti olan Roubaix, zamanla düşüşe geçer ve bir daha da ayağa kalkamaz. Şehirde her şey çökerken orada yaşayan halkın çoğunu – işçiler ve çocukları – da beraberinde sürükler ki artık bu halk kesimi yoksulluk sınırlarında geziyor.

Sende Kaz Ciğeri Yiyecek Tip Yok!, Roubaix’de artık dumanı tütmeyen bacalar, terk edilmiş bir manastır, işçi sınıfı evleri ve bazı yüksek konut blokları arasında sıkışıp kalmış bir dayanışma bakkalında geçiyor. Film, bu zor zamanlarda bakkalı yöneten ellili yaşlardaki kadınların mücadelesi ve onların kapalı kapılar ardında yaşayan kent sakinlerine bir davetidir. Kollarını açarak artık onları korumayan ve insanlığını yitirmiş bir sistem içerisinde direnmelerine yardımcı oluyor, yılmalarını engelleyen o harikulade yaşam enerjisiyle donatıyorlar.

Kadınlar, güvencesiz bir tiyatroda samimi bir sahne arkası gibi görünen bu otonom yerde, mobilyaları taşıyor, eşyaları onarıyor, ortalığı süpürüyor ve kendi tarihlerini taklit ediyorlar. Güvenlik ağı olmadan, gerçekçilik ve hayal gücü arasında, Brigitte, Fatima, Josiane, Karima, Louisa, Monique, Nathalie, Pascale, Nella, Lyacout bize işlerini, erkekleri, okul, sosyal hizmet görevlilerini açıkça ve cayır cayır anlatıyorlar… Onları doğrularını söyler, şikayet eder, ağlar, birbirlerine göz kulak olur ve kenetlenirken, neredeyse kendilerine ait olan bu duvarların içinde özgürce şarkı söyler, güler, hayal kurar ve yaşam koşullarını keskin ve güzel bir şekilde analiz ederlerken görüyoruz. Bu halleriyle durmaksızın, ortak iyinin günlük inşasına katkıda bulunuyorlar.

The world capital of the textile industry until the mid-20th century, Roubaix fell apart and never got back on its feet. As it fell, the city knocked down most of its folks – workers and children – who now feed into the statistics about poverty.

“You, a foie-gras eater?” takes place here, in Roubaix, in a solidarity grocery stuck between some chimneys that don’t smoke anymore, an abandoned convent, working-class houses, and some higher residential tower blocks.The film is an invitation behind closed doors to many fifty-year-old women who, while having a rough time, manage the grocery. With open arms, they provide us with the energy that prevents them from falling down and helps them resist a dehumanizing system that doesn’t protect them anymore.

In this self-managed place which looks like an intimate backstage in a precarious theatre, they move furniture around, patch plugs up, sweep and mime their history. Without a safety net, between realism and imagination, Brigitte, Fatima, Josiane, Karima, Louisa, Monique, Nathalie, Pascale, Nella, and Lyacout tell us with humor, openly and fiercely about work, men, school, social workers …They tell their truth, complain and cry, look after each other, and stick together. They sing, laugh, dream and analyze sharply and beautifully their living conditions, free as they are within these walls that almost belong to them.Relentlessly, they contribute to the daily construction of the common good.